Marina

Dziś powinna być Filmowa Środa, ale choć oglądałam dziś "W ciemności" nie mam teraz czasu na pisanie recenzji - mam nadzieję, że mi wybaczycie, ponieważ jako, że wypadałoby wstawić nowy post - mam dla Was recenzję ;).

"Marina" - Carlos Ruiz Zafón

Oryginalny tytuł: "Marina"
Data wydania w Polsce : 12 listopada 2009r.
Wydawnictwo: Muza
Ilość stron: 302
Moja ocena: 3,5/6

Marina. Co skrywa się pod tym tytułem? Jaką historię ma do opowiedzenia Carlos Ruiz Zafón obdarzając książkę imieniem bohaterki? Już pierwsze zdanie wprowadza czytelnika w inny świat. Świat Barcelony pełnej tajemnic.

Óscar Drai pewnego dnia zostaje wciągnięty do tego świata. Stary, opuszczony pałacyk przyciąga jego uwagę niczym zdradliwy wąż czający się wśród liści drzew. Kiedy jednak wkracza do budynku okazuje się, że wcale nie jest on opuszczony. Nieco później poznaje jego mieszkankę – piękną, równie fascynującą Marinę. Razem zaczynają śledzić zagadkową damę w czerni, odwiedzającą co miesiąc bezimienny grób na cmentarzu w dzielnicy Sarria. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, prawda? Wielu z nas to wie, lecz kto rezygnuje z przygody? Óscar i Marina też nie zważają na niebezpieczeństwo i zagłębiają się w mroczny sekret ukryty pod przestrzenią lat. Jak mówi opis książki : „...Odkrywają zapomnianą historię rodem z Frankensteina i XIX- wiecznych thrillerów.” – i w pełni mogę zgodzić się z tym porównaniem. Czytelnik przekraczający próg epilogu poznaje historię budzącą przerażenie.

Carlos Ruiz Zafón jest jednym z najbardziej znanych i najchętniej czytanych pisarzy na świecie. Opublikował m.in. „Cień wiatru”, „Gra anioła”, „Książę mgły”, „Pałac północy”, „Więzień nieba”. Większość z nich rozgrywa się w dawnej Barcelonie. Ja spotkałam się z tym autorem po raz pierwszy i szczerze mówiąc to nazwisko niewiele mi mówiło. Dopiero po tytułach i okładkach jego książek zaczęłam coś kojarzyć.

Pomysł na fabułę książki zdecydowanie nie jest banalny. Choć sam jej zarys może wydawać się zwyczajny, historia jaką odkrywa dwójka nastolatków jest niepowtarzalna. Niestety to nie wystarcza aby stworzyć rewelacyjną powieść. Co prawda z chęcią przewracałam kolejne jej strony ciekawa dalszego rozwoju akcji, ale uważam, że tak dobry pomysł można przedstawić zdecydowanie lepiej. Choć nie spodziewałam się pewnych wydarzeń i byłam nimi zaskoczona, to jednak nie zszokowały mnie na tyle żebym poczuła się wstrząśnięta. Zakończenie książki mimo, że smutne nie poruszyło mnie dogłębnie. Zamknęłam książkę zadowolona z lektury, lecz zupełnie normalnie mogłam przejść do innych zajęć puszczając ją w zapomnienie. To nie jest książka, która zapada w pamięć. Nie sądzę, że będę o niej pamiętała po kilku latach. A szkoda, bo tak jak już powiedziałam, przedstawiona historia jest niespotykana i chciałabym wspominać ją z wciąż żywymi emocjami. Pióro pana Zafóna nie odpycha, książkę czyta się bardzo dobrze, a jednak czegoś brakuje. Po prostu pisarz ten mnie nie urzekł, ale skoro rzeczywiście ma on rzesze fanów na całym świecie to ta historia powinna im się spodobać.

Mimo wszystko, nie chcę aby moja opinia miała negatywny wydźwięk, ponieważ nie żałuję przeczytania „Mariny”. To pozycja warta uwagi, która z pewnością Was zaskoczy. Mogę polecić ją osobom, które mają ochotę na pewną odmianę od książek z przewidywalną fabułą. Dodatkowo oprócz tajemniczej, mrocznej historii pojawia się także poboczny wątek miłosny.

„Marina powiedziała mi kiedyś, że wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło”

Wyniki candy

Za oknem wspaniałe słońce, można usiąść na balkonie i poczytać książkę delektując się nową porą roku... A jeszcze lepiej gdy humor poprawia także radość z wygranej! Dlatego dziś przedstawiam Wam wyniki mojego pierwszego losowania.
Przede wszystkim dziękuję wszystkim za udział. Zgłosiło się 45 osób, a liczba obserwatorów bloga zdecydowanie wzrosła, co niezwykle mnie cieszy! Mam nadzieję, że podołam prowadzić bloga zgodnie z Waszymi oczekiwaniami i wciąż będziecie z chęcią tutaj zaglądać :).
Przy podsumowaniu konkursu spotkałam się z tym, że na dwóch blogach nie znalazłam baneru konkursowego. Miałam dylemat czy zaliczyć te zgłoszenia, bo wprawdzie nie było to dla mnie tak istotne to jednak był to warunek konkursu. Ale zdecydowałam, że nie będę odrzucać ich z tego powodu, ponieważ jestem pewna, że było to jedynie roztargnienie. Spotkałam się z tym, że jedna z osób biorących udział w konkursie uprzedziła, że bloga nie posiada i nie wahałam się z przyjęciem jej zgłoszenia. I to też zadecydowało o tym, aby nie anulować tamtych zgłoszeń. Mam nadzieję, że nie spotka się to ze sprzeciwem innych osób, które sumiennie wykonały warunek konkursowy.
Ok, więc przystępujemy do sedna sprawy.
Losy przygotowane...

Losujemy pierwszego zwycięzcę...A jest nim...Cyrysia z bloga Świat książek i ja! Moje gratulacje!
Losujemy kolejnego zwycięzcę...
...Którym jest...
Scarlett z bloga Książkowo! Gratulacje!

Cyrysię i Scarlett proszę o dokonanie wyboru książki spośród poniższych oraz podanie adresu wysyłki na mojego e-maila : agnieszka9101@op.pl .

EDIT : Cyrysia jako pierwsza wybrała książkę pt. "Wilki w modnych ciuszkach", tak więc proszę Scarlett o dokonanie wyboru spośród pozostałych trzech książek :).
Jeszcze raz bardzo dziękuję wszystkich za udział w candy! Dzięki temu poznałam wiele nieznanych mi wcześniej blogów i na pewno odwiedzę każdego z nich. W tygodniu nie miałam zbyt wiele czasu na odwiedziny (choć czytałam każdy komentarz), ale dzisiaj i jutro będę nadrabiać zaległości i z chęcią zapoznam się z nowymi blogami. Pewnie na nie jeden z nich zacznę zaglądać częściej.
I dziękuję też za pozytywne komentarze pod poprzednią notką, które wiele dla mnie znaczą. Bardzo mi miło, że zachęciłam niektórych do pewnych serialów i cieszę się, że okazało się, że wielu z nas łączy podobny gust filmowy.

4# Filmowa środa

Ostatnio na blogach pojawił się tag na temat ulubionych seriali. Chciałam wziąć w nim udział już wcześniej, ale postanowiłam zaczekać z tym do Filmowej środy tym bardziej, że nie mogę Wam dzisiaj przedstawić żadnego filmu. Tak więc zaczynajmy!
Kolejność jest przypadkowa. Ulubieńcy zmieniają się u mnie z dnia na dzień, dlatego ciężko byłoby mi je ułożyć w szeregu. Bywa u mnie tak, że to na co miałam szał kilka miesięcy wcześniej, dziś jest przeciętne, lub odwrotnie - to co oglądałam dla zabicia czasu nagle staje się czymś wyjątkowym. Dlatego to co dziś przedstawiam to ulubieńcy na dzień dzisiejszy, ale sądzę, że jeszcze przez dłuższy okres czasu będę je z chęcią oglądać.

Mentalista (The Mentalist)
Tytułowy mentalista to Patrick Jane pracujący jako konsultant w Kalifornijskim Biurze Śledczym. Posiada on niezwykły talent obserwacji i dedukcji. W swojej pracy wykorzystuje sugestię, hipnozę i manipulację, dzięki czemu rozwiązuje najtrudniejsze sprawy kryminalne. Nie łatwo jest wpaść na takie pomysły jakie pojawiają się w głowie Jane'a. Tym samym stwarza sobie wielu wrogów, ponieważ inni niekoniecznie patrzą przychylnie na jego metody. I prawdą jest, że nie jeden z nich wywołuje uśmiech na ustach. Patrick jest postacią niezwykle oryginalną. Uwielbiam również jego policyjną partnerkę Teresę Lisbon i liczę, że ich relacja pod koniec zmieni się w coś poważniejszego ;).
Aktualnie oglądam trzeci z czterech sezonów serialu.

Partnerki (Rizzoli & Isles)

Jane Rizzoli i Maura Isles to kobiecy duet na tropie zbrodni. Jane jest policjantką o silnej osobowości, natomiast Maura to urocza pani patolog. Przyjaciółki razem rozwiązują sprawy kryminalne. Choć te piękne kobiety tak bardzo się od siebie różnią łączy je silna więź.
Uwielbiam Jane! Jest wspaniała. Chyba muszę przyznać, że po prostu silne, zdeterminowane kobiety w policji łatwo zdobywają moją sympatię ;). W serialu można znaleźć dawkę niewybrednego, ironicznego humoru. A kryminał,humor i kobiety to na prawdę świetne połączenie :).

Magia kłamstwa (Lie to Me)

Chyba nie muszę się powtarzać. Odsyłam Was do recenzji serialu. Oglądałam zaledwie kilka odcinków, a już czekam z niecierpliwością na kolejny ;) (tak wiem, że mogę go spokojnie obejrzeć w internecie, ale jednak z braku czasu wolę oglądać go raz na tydzień w telewizji, a plusem jest ekscytujące oczekiwanie).

Dowody zbrodni (Cold case)

Grupka śledczych z Filadelfii rozwiązuje sprawy sprzed lat. Serial jest dobrze wykonany technicznie (choć znawcą nie jestem) - rzeczywiste retrospekcje wydarzeń, przypominanie widzom dawnego wyglądu przesłuchiwanych, dobre przejścia kamerą. Sprawy sięgają wiele lat wstecz - nawet 60, kiedy świadkowie są już staruszkami. Pomysł jest na prawdę oryginalny. Nie wszystkie odcinki są świetne (np. te, w których sprawy wydarzyły się stosunkowo niedawno - kilka lat wcześniej), ale miło śledzi się perypetie głównych bohaterów, których łatwo polubić już od pierwszego odcinka ;).

Oglądam jeszcze

Oto seriale, które z pasją oglądałam wcześniej i wciąż je lubię, lecz aktualnie nie mam "manii" na ich punkcie i czekają w kolejce na większą ilość czasu ;)

Victoria znaczy zwycięstwo (Victorious)

Serial opowiada o grupce nastolatków uczących się w szkole talentów Hollywood Arts. Główną bohaterką jest Tori Vega, początkująca piosenkarka. Może to dość infantylny wybór, ale serial ten różni się od propozycji Disney Channel, gdzie nie ma serialu, który w pewnym momencie nie miałby swojego słabego, wręcz żałosnego punktu. Ponadto dubbing w Victorious nie jest taki zły jak w podobnych produkcjach gdzie od słodziutkich głosików ma się ochotę rzucić telewizorem. Trafiłam na ten serial przypadkowo na Nickelodeonie, a później oglądałam już odcinki w internecie i na prawdę mi się spodobało. Niekoniecznie przypadnie to do gustu wszystkim, ale u mnie zawsze wywołuje śmiech i poprawia nastrój. Ponadto Victoria Justice grająca Tori ma bardzo ładny głos, a jej bohaterkę już łączę w parę z innym bohaterem serialu ;D.

Dr House ( House M.D.)

Czy muszę mówić więcej? Chyba każdy słyszał o ekscentrycznym, egoistycznym lekarzu, który mimo swoich wad zjednuje sobie miliony widzów ;). Bardzo lubię śledzić jego losy, kibicuję jego relacji z Cuddy, a szczególną sympatią darzę również Trzynastkę :).

Czy zauważyliście, że moi ulubieńcy wiążą się głównie z tematyką kryminalną? No cóż, to mnie kręci. A także szczypta psychologii i nietypowych bohaterów, co można zauważyć w wyborze Magii Kłamstwa, Dr House'a i Mentalisty.
Wielu z Was pisało w tagu, że miało problem z wybraniem seriali. Ja jednak otwarcie przyznaję się, że tego typu produkcji oglądałam mnóstwo. Mam nadzieję, że jednak nie pomyślicie, że moje życie to całodzienne spędzanie czasu przed telewizorem. Przeważnie nie siedzę przed ekranem telewizora bezczynnie, poza tym wieczorami kiedy już załatwię wszystkie sprawy znajduję czas na relaks. Wykonując różne czynności oglądam też prozaiczne seriale, których jednak na pewno nie umieściłabym na tej liście. Moi wybrańcy to filmy, które wywołują we mnie emocje. W serialach, które Wam przedstawiłam wczuwam się w fabułę i bacznie przyglądam się temu jak dana postać postąpi, a żarty sytuacyjne dotyczące tej osoby bawią mnie, ponieważ znam cechy wykreowanej roli i wiem co do niej pasuje bądź nie. Dlatego wtedy pojawia się zaskoczenie czy śmiech tak jak gdyby znało się dane osoby. Nie oznacza to jednak, że zamieniam prawdziwe spotkania ze znajomymi na piksele ;).

***
Możliwe, że jeszcze ktoś zdąży - zapraszam do candy :).

Spełnione obietnice

Za oknem coraz bardziej widać wiosnę. Czas zmienić zimową kurtkę na trencz i nowe półbuty. A jutro pierwszy wyjazd na łono natury - oczywiście z książką ;). A jak to wygląda u Was?

"Obiecaj mi" - Richard Paul Evans

Oryginalny tytuł: "Promise me"
Data wydania w Polsce : 2011r.
Wydawnictwo: Znak
Moja ocena: 5/6

„Obiecaj mi” to książka, o której pisał już chyba każdy recenzent. Jednak ja również nie mogłam porzucić jej bez komentarza. Kiedy zobaczyłam ją w bibliotece na półce z nowościami, moje serce zabiło szybciej. Czytałam o niej tak wiele dobrego i choć bardzo chciałam się z nią zapoznać, sądziłam, że w najbliższym czasie nie będę miała na to szansy. A jednak los się do mnie uśmiechnął.

„Przez te wszystkie lata skrywałam sekret, którym nie mogłam się z nikim podzielić. Gdybym komukolwiek go wyjawiła, nikt by mi nie uwierzył. Nikt by nie zrozumiał mojej tajemnicy. Nikt z wyjątkiem mężczyzny, z którym ją dzielę. Przez ostatnich osiemnaście lat nawet on o niej nie pamiętał. Być może dziś się to zmieni. Dziś wieczorem czas dogonił sam siebie.”*

Czy można zachęcić czytelnika bardziej? Te słowa sprawiają, że usilnie pragniemy poznać tajemnicę głównej bohaterki. I trzeba przyznać, jest to tajemnica nietuzinkowa.

Tak naprawdę nie mogę opisać tej książki choć sama mam ochotę podzielić się z innymi tym sekretem. Ale wtedy cała historia straci sens. Szczerze mówiąc gdyby ta pozycja nie była tak rozreklamowana, nie wiem czy sięgnęłabym po nią ze względu na opis. Wydaje się zwyczajny. A jednak treść „Obiecaj mi” jest niezwykła.

Nie należę do grona szybko czytających i przeczytanie jednej książki zajmuje mi około tydzień. Mimo, że jestem nałogowym czytelnikiem przeciętna książka nie wywołuje we mnie takich emocji, które pozwalają mi zarwać noc lub sprawiają, że nie mogę odłożyć książki na później. Nigdy nie zależało mi na kursach szybkiego czytania, ponieważ wolę czytać książkę we własnym tempie, czytając kilka rozdziałów dziennie. Ale to nie była książka przeciętna. Choć akcja nie była zawrotna i szokująca na każdej stronie, wciągnęła mnie i oczarowała swoją magią. Mimo, że nie spędziłam nad nią wielu godzin przeczytałam ją w zaledwie dwa dni. Przewracałam kartkę za kartką i nawet nie zdałam sobie sprawy kiedy minęła połowa książki, a następnie epilog. Sama nie wiem co mnie tak urzekło w piórze pana Evansa, ale wiem, że jeszcze wrócę do jego książek.

Wiem, że tę lekturę ma za sobą już mnóstwo osób, ale jeśli tę recenzję czytają osoby, które z książką się jeszcze nie zapoznały, to mam nadzieję, że moje słowa wystarczająco Was zachęciły. Tajemnicę Beth trzeba poznać samemu. Streszczenie z ust innej osoby może zniechęcić, choć nie wyobrażam sobie żeby ktoś kto przeczytał tę pozycję wyjawiał główny wątek przyszłemu czytelnikowi.

*Str. 11

***

I znów przypominam o candy i dziękuję za udział!PS. Dzisiaj już nie odwiedzę Waszych blogów, ale jutro przed południem i wieczorem na pewno nadrobię zaległości ;).

3# Filmowa środa

Tytuł : Noce w Rodanthe
Oryginalny tytuł : Nights in Rodanthe
Produkcja : Australia, USA
Reżyseria : George C. Wolfe
Scenariusz : Ann Peacock
Data premiery : 31 października 2008 (Polska) ; 26 września 2008 (świat)
Gatunek : melodramat
W rolach głównych : Richard Gere, Diane Lane
Opis : W filmie Nights w Rodanthe Diane Lane wciela się w rolę Adrienne Willis, która chcąc zerwać z pełnym chaosu życiem, znajduje schronienie w nadmorskim miasteczku Rodanthe na jednej z wysp u wybrzeża Karoliny Północnej, gdzie ma zająć się przez weekend gospodą znajomej. Ma nadzieję, że znajdzie tu spokój, którego tak bardzo jej potrzeba, by przemyśleć konflikty rozgrywające się w jej otoczeniu – z niewiernym mężem, który prosi ją o powrót do domu, i z córką, która podważa każdą jej decyzję. Niedługo po przybyciu Adrienne do Rodanthe, gdy w wiadomościach pojawiają się prognozy potężnego sztormu, w gospodzie pojawia się gość – dr Paul Flanner (Gere). Flanner – jedyny gość w gospodzie – wybrał się tu nie po to, by spędzić weekend, lecz by zmierzyć się z własnym kryzysem tożsamości. W miarę zbliżania się sztormu oboje szukają w sobie ukojenia i w jeden magiczny weekend nawiązują romans, który pozostanie na zawsze w ich pamięci.
Moja ocena : 7/10

Zapewne wiecie już, że Nicholas Sparks jest jednym z moich ulubionych powieściopisarzy. Co to ma wspólnego z filmem? Otóż od "Nocy w Rodanthe" rozpoczęłam przygodę z książkami tego autora. I właśnie ten film jest ekranizacją powieści Nicholasa Sparksa.
Byłam bardzo jej ciekawa. Pierwszym moim spostrzeżeniem był zaskakująco optymistyczny początek filmu, który zdecydowanie różnił się od wydarzeń przedstawionych w książce. Kolejna różnica to początkowa postawa głównego bohatera oraz zmiana zarysu fabuły. Jednak nie jest to minusem. Mimo wszystko adaptacja filmowa nie może być powtórzeniem każdego zdarzenia z książki. Wówczas całość stałaby się nudna.
W tym przypadku myślę, że lepiej znać treść książki. Ponieważ bez jej przeczytania nie zobaczycie miłości jaka połączyła bohaterów. Nie poznacie jej prawdziwości. Możecie uznać to za zwykły, przelotny romans i wyidealizowane uczucie. Uważam, że ten istotny element został przedstawiony zbyt zdawkowo. Ale nie należy do łatwych zadań przekazanie obrazem tego co ukazał pisarz. A tym bardziej Nicholas Sparks.
Choć znałam zakończenie, nie powstrzymało to potoku łez jaki wylałam na końcówce filmu. Dlatego serdecznie polecam Wam ten film, a biorąc pod uwagę to, że większość z Was jest tak jak ja "książkoholikiem" zachęcam do uprzedniego przeczytania książki.

***

Przypominam Wam o konkursie! I serdecznie dziękuję tym, którzy już się zgłosili :).

Powrót do przeszłości

Witam Was serdecznie w to leniwe sobotnie popołudnie! :) Lubię takie wolne dni, kiedy po południu mogę zrelaksować się z książką i smacznym ciastkiem, posłuchać dobrej płyty i nadrobić zaległości w internecie - np. pooglądać filmiki albo przejrzeć blogi. Za chwilę z resztą zabiorę się za przeglądanie Waszych, czytelniczych blogów w poszukiwaniu interesujących pozycji książkowych.
A propos blogów, zapraszam Was na mojego drugiego bloga o nieco innej tematyce - W lawendowej kosmetyczce :).

"Trzy tygodnie z moim bratem" - Nicholas & Micah Sparks

Oryginalny tytuł : "Three Weeks With My Brother"
Data wydania w Polsce : 2005r.
Ilość stron : 384
Wydawnictwo : Albatros
Moja ocena : 4/6

Nicholasa Sparksa kojarzy dziś niemal każdy czytelnik. Znamy go z bestsellerowych powieści romantycznych. Jednak „Trzy tygodnie z moi bratem” to nie kolejna historia o miłości. Można by powiedzieć, że jest to autobiografia, ale nie jest to do końca prawda. Ta raczej mniej znana wśród czytelników pozycja opowiada o rodzinie, jej wzlotach i upadkach oraz zdarzeniach, które wydarzyły się naprawdę. I nikt nie mógłby opisać ich lepiej nie znajdując się w ich centrum.

Pewnego dnia Nicholas Sparks otrzymuje pocztą prospekt wycieczki dokoła świata i decyduje się wyruszyć w podróż razem ze swoim bratem Micah. Podróż jego marzeń okazuje się nie tylko poznaniem nowych miejsc, ale także podróżą w przeszłość . Bracia razem wspominają dzieciństwo i łączące ich zdarzenia, które odegrały silną rolę w ich życiu.

Każdy rozdział książki rozpoczyna się od czasu teraźniejszego, kiedy rodzeństwo wspólnie spędza czas na wycieczce. Następnie autor przechodzi do przeszłości i opowiada nam o swoim życiu od chwil, które zapamiętał jako pierwsze.

Z reguły oceniam książki Sparksa bardzo wysoko. Ta niestety trochę u mnie straciła. Mianowicie jej lektura potwornie mi się dłużyła. Chodzi tu głównie o opis wycieczki. Choć przepadam za programami podróżniczymi, nie lubię suchej teorii na temat historii danych miejsc. Tutaj było tego sporo. Niektóre elementy mnie zaciekawiły, inne ciągnęły się w nieskończoność. Jednak rozumiem autora książki. Kiedy poznajemy coś nowego, chcemy podzielić się tym z innymi i uważamy to za fascynujące. Jednak jeśli nie zobaczy się tego na własne oczy lub chociaż na dobrych zdjęciach, a nie są to miejsca, które zawsze nas interesowały, ciężko o to żeby opowieść nie stała się nudna. Natomiast część na temat minionych lat była o wiele ciekawsza. Sparks jak zawsze przedstawił historię tak, że czytelnik odczuwał podobne emocje, zupełnie jak gdyby znał bohaterów. Bywały chwile rozbawienia, wzruszenia, smutku, nadziei. Gdzieniegdzie pojawiały się autentyczne zdjęcia, które sprawiały, że postacie stawały się jeszcze bliższe i urozmaicały lekturę.

Choć Sparks nie użalał się nad sobą, silnie odczułam jak wiele smutku przeżyła ta rodzina. Cierpienie jest częścią życia każdego człowieka, ale nie każdy doświadcza jego tyle ile poznali go oni. Im większe spotykało ich szczęście, tym więcej rozpaczy przychodziło później. Nie było równowagi, wypośrodkowania. Sama zastanawiałam się „dlaczego oni?”. Dawka smutku jakiego doświadczyli zdecydowanie przekroczyła pewne granice. Wielu z nas spotyka się z utratą bliskich i innymi nieszczęściami i wydaje nam się, że gorzej być nie może, ale jednak zawsze istnieje na to szansa. W rodzinie Sparksów tak było i kiedy wydawało się, że niżej nie można upaść, spotykało ich kolejne nieszczęście.

Ale to nieszczęście nie sprawiło, że się poddali. I myślę, że gdyby nie te zdarzenia, Nicholas Sparks nigdy nie napisałby takich wspaniałych książek, które poruszają wielu czytelników. To co stało się w jego życiu ukształtowało go, a w każdą powieść włożył swoje serce. Przy wielu z nich inspiracją było życie jego oraz jego bliskich.

Pewnie niektórzy zastanawiają się dlaczego piszę jedynie o Nicholasie, skoro na okładce książki podpisano Micah & Nicholas Sparks. Szczerze mówiąc myślę, że w ten sposób autor romantycznych bestsellerów chciał ukazać jak wielką rolę w tej książce odegrał jego brat, z którym łączy go niesamowita, niespotykana więź.

Książkę tę polecam wszystkim fanom literatury Sparksa. Z pewnością spojrzycie na wszystkie jego publikacje zupełnie inaczej wiedząc w jakim czasie je pisał i jaki mają z nim związek. Nie jestem pewna czy pozycja ta nadaje się dla czytelników, którzy nigdy nie spotkali się z twórczością autora. Niemniej jednak każdy ma inne odczucia i to co mi się w niej nie podobało, może spodobać się innym.

***

Przypominam o organizowanym przeze mnie candy :